Zaterdag 13 mei was het zover: samen met een kameraad van start in de Transvulcania Maraton op La Palma, 45km over de mooiste stukjes van dit Canarische eiland… We hadden allebei al een vijftal marathons in de benen, maar zaten toch met wat stress voor het onbekende: België staat nu niet echt bekend om z’n hoogtemeters… De start van dit avontuur was om 10u in Refugio El Pillar, waar we de Ultra’s zagen passeren die al 25km bergop in de benen hadden. Ook Luis Alberto Hernandez (winnaar vorige 2 ultra edities) maakte chill tijd voor wat foto’s met de fans. Na de controle van verplicht materiaal (1l water, gsm en thermisch deken) werd het startschot gegeven bij een flauw zonnetje in de ochtendmist.

Het eerste deel (7km) relax gelopen a 5:45 / 6 min/km, tot aan de eerste bevoorrading. Van daaruit ging het bijna 10km bergop (+1000hm) en hadden we niet echt de kans om nog veel te lopen, door de lange sliert mensen. Vlot aan de tweede bevoorrading geraakt, we dachten toen dat het ergste voorbij was. Maar toen volgden 800hm op 5km, het betere klimwerk dus.

Nadien op naar het hoogste punt van Transvulcania, de Roque De Los Muchachos (2400m). We liepen toen ongeveer op de 300ste plaats (van de 800). Van daaruit begon de afdaling, waarvoor ik het meeste schrik had. De schrik bleek terecht: 18km lang en 2500hm naar beneden over vulkanisch gesteente en rotsen. Veel tijd om van het landschap te genieten was er niet bij, je moest geconcentreerd je voeten en de grond in de gaten houden om maar niet te vallen en je benen niet te breken. Op 7km van het einde bereikten we de finish van de Vertical Km, en wisten we dat het nog 1200m naar beneden was. De talrijke supporters langs de rotsen zorgden ervoor dat je de pijnlijke tenen en blaren vergat en doorbeet! Plots verscheen Puerto de Tazacorte (finish) in de diepte en wisten we dat we gingen finishen. Nog even zigzaggend naar beneden, en op het einde nog een spurtje naar de finish.

We did it: een eindtijd van 7u30 voor 45km en supercontent. Eerste en tweede Belg (er deden er maar 3 mee ?) en een 292ste plaats. Met een gemiddelde hartslag van 151 nooit in het rood gegaan, dus er zit nog wel wat marge op. Alleen die bloody afdaling zie ik me niet veel sneller doen zonder ongelukken.

Transvulcania, absoluut een aanrader! (met dank aan schrijver/trailer Davy W.)